polnoc

patrze..wzrokiem czulym..serce roztapia sie,jak lod..mam ochote spiewac..czyzby to bylo nareszcie to??czyzbym sie nareszcie zakochala?Uwierzyla w milosc??W nocy zasnac nie moglam,myslalam tylko o nim..Czyzby moje okrutne i pelne bolu zycie znalazlo nareszcie sens istnienia???Moje szare serce nabralo rozowego koloru???W moje zycie wstapila odrobina romantyzmu..czy wzajemnosc rowniez?ze dzis na randke ide :) Jestem niczym ptak..czuje sie tak..wolna,beztrostka i piekna,bo u moego boku jeszcze jeden taki ptak..Nie czuje sie samotna..Nareszcie kocham..

Po krotkich feriach u ciotki w Zakopanym(robilam zalobe po mojej ukochanej przyjaciolce i mama moja stwierdzila,ze lepiej by bylo gdym pojechala na jakies wakacje)i po powrocie humoru stwierdzam wlasnie,ze swieta ida.Nienawidze tych swiat!!Jest mi niedobrze gdy widze kololowe choinecki i bombecki olaz kololowe mikolajecki.A atmosfera!?Boze,to nie do wytrzymania..Wszystkim chodzi tylko o prezenty i tyle.Nie o zadna rodzine..ani milosc..Ludzie robia swieta dla zysku,ciesza sie jak dzieci,bo maja wolne od pracy i szkoly..A juz zapomnieli,z jakiej to okazji!

Wesolych pierdolonych swiat!!!!!!!zyczy polnoc

Dostałam ostatnio jakiegoś natchnienia i zaczęłam pisać wiersze..

Krater nowiem się zapełnia zwierciadlanym
z tak daleka kwitną bzy czarowne
na niebiosach strzelistych
gdzie echo zapyla okwiaty fioletem spoczęte
choć zima i zawieja złowrogo tu krąży
jak trucizna w pucharze serca,
jak wąż serpentyną żył opuchniętych losem.
Losem nie zwyczajnym albowiem krwawym upiornie.

Slonce zachodzi..Posrod rozowych oblokow patrzy sie na mnie polokragly ksiezyc..Taki srebrny..Drzewa juz nagie,kolysza sie lekko,tak jakby tanczyly..Bardzo zimno..Opowiem wam,co przydarzylo mi sie dzis rano..Poszlam na spacerek poranny,poniewaz w budzie dzis nie bylam.Nie chce.Nie moge.Nie potrafie.No wiec poszlam na spacerek,ide zgieta od wiatru wpol.No i od tej cholernej zawiruchy upadlam na moj tylek i siedzialam tak wkurzona na zimnej ziemi.Patrze,a kolo mnie lezy ptaszek.Wrobelek..Wydawalo mi,ze nie zyje,choc zyl.Nie dziobal,ani nie wiercil sie,gdy wzielam go w rece(mam doswiadczenie z ptakami,mam 2 faliste,1 nimfe i 3 kanarki).Byl jeszcze cieply,czulam jak caly drzy..Jak jego malutkie serduszko szybko bije..Ale sie rozbeczalam..Wstyd mi za siebie..Zlapalam go mocniej i pobieglam z nim do domu.Jasne-biedak nic nie jadl chyba z 2 tygodnie(tak stwierdzil weterynarz).Mam jakis czas sie nim opiekowac(no w koncu mam jeszcze jedna,pusta klatke po moich starych ptakach,ktore potrzebowaly wiekszej)i wiosna wroci,mam go wypuscic na wolnosc..

Dostalam prezent...Znaczacy dla mnie tak wiele..Byl okresem w moim 16-letnim zyciu..Prezent ten byl cenniejszy niz jakiekolwiek zloto i niz jakiekolwiek diamenty.Tym prezentem byla przyjazn,ktora byla dla mnie tak wazna.Choc stracilam osobe,tworce tej przyjazni,to jednak duch tego uczucia zostanie we mnie na pewno.Nie bylam dzis znow w szkole,ale poszlam na cmentarz..Polozylam na zimnym i nowym grobie list.Co do grobu-byl normalny,mial jak to te wszystkie groby krzyz i zdjecie.Na zdjeciu widniala rozesmiana twarz jej jako 15-latki.Oczy jej smialy sie,a na twarzy rysowala sie radosc i optymizm.Choc oczy lsniace i iskrzace zielenia,to widac ze zmeczone.To byl pewnie poczatek choroby.Zapalilam znicz.Palil sie dziwnym,spokojnym plomieniem..List postawilam kolo zdjecia.Obym zapamietala ja zawsze rozesmiana i pelna zycia.I dziekuje Ci P.za twoja przyjazn,za ten prezent,ktory mi wreczylas..